rymanów

W razie problemów z wyświetlaniem uaktualnień należy wcisnąć CTRL+F5 ! :]

!!na monitorach o większej rozdzielczości niż 1024 x 768 ta strona wygląda komicznie :/!!

- Kościół parafialny p.w.

św. Wawrzyńca

- Cmentarz katolicki

- Kirkut - Cmentarz żydowski

- Cmentarz jeniecki

- Stare zdjęcia

- Rymanów Zdrój

- Kino " Irys"

- Synagoga

ROŚLINY, drzewa i kwiaty

ZWIERZĄTKA

SŁOŃCE

GRZYBY

styczeń 2007

RYMANÓW - historia

Lokacja miasta na prawie magdeburskim miała miejsce w 1376 roku dzięki zabiegom księcia śląskiego Władysława Opolczyka, namiestnika króla Ludwika Węgierskiego. Początkowo miasto nosiło nazwę "Ladisslavia", utworzoną od imienia jego założyciela. Nazwa Rymanów przyjęła się w okresie panowania króla Władysława Jagiełły i pochodziła od imienia wójta Reymana. Gród rymanowski zlokalizowany został na skrzyżowaniu szlaków handlowych: podkarpackiego i węgierskiego. W XV i XVI w. Rymanów otrzymał od królów polskich liczne przywileje na odbywanie w mieście jarmarków i posiadanie własnych składów handlowych. Obok handlu rozwijało się również rzemiosło. To, w połączeniu z położeniem na ruchliwym szlaku handlowym i utrzymywaniem licznych kontaktów z Węgrami, sprzyjało rozwojowi miasta. Pożogi wojenne, które dotknęły Podkarpacie w XVII w., osłabiły tempo rozwoju gospodarczego miasta. Podobna sytuacja powtórzyła się na początku XVIII w. W tym czasie miasto wielokrotnie niszczyły pożary. Ponowne ożywienie gospodarcze przyniósł wiek XIX. Na nowo rozwinęło się rzemiosło i handel, ponieważ Rymanów stanowił miejsce zaopatrzenia dla licznych wsi polskich i łemkowskich - rolnicy zbywali tu bydło i trzodę. Od 1872 r. dobra rymanowskie stanowiły własność Anny (z Działyńskich) i Stanisława Potockich. Występowanie znanych od wieków wód leczniczych w Iwoniczu Zdroju, modnym i głośnym wówczas kurorcie, skłoniło właścicieli tych dóbr do szukania podobnych źródeł w okolicznych górach i dolinie rzeki Tabor, natrafiono na nie na pograniczu wsi Posada Górna, Deszno, Wołtuszowa. Odkrycie dało początek rozwojowi uzdrowiska. Wybudowano pierwsze pensjonaty. Wykonano nową obudowę ujęć wodnych, a spływające do jednej studni źródła mineralne rozdzielono na trzy odrębne zdroje. Wówczas to nadano im imiona: "Tytus" - dla upamiętnienia chemika Sławika, "Celestyna" - od imienia matki Anny z Dziatyńskich Potockiej oraz "Klaudia" - od imienia matki Stanisława Potockiego. Tradycyjne nazewnictwo źródeł utrzymało się do chwili obecnej. Kolejne lata przyniosły dalszy rozwój uzdrowiska.
Wraz z rozwojem przemysłu naftowego w okolicach Podkarpacia wybudowano transwersalną linię kolejową prowadzącą zaledwie 4 km od miasta. Sprzyjało to dalszemu rozwojowi handlu i rzemiosła, a także drobnego przemysłu i usług. Po wybuchu I wojny światowej miasto stało się nie tylko miejscem przemarszu i kwaterunku oddziałów austriackich, ale również miejscem mobilizacji polskich organizacji paramilitarnych. Przed końcem września 1914 r. dotarły tu wojska radzieckie, które wyrządziły duże szkody miastu i jego mieszkańcom; doprowadziły również do całkowitej ruiny zachowane po wcześniejszych pożarach obiekty zdrojowe. Dwudziestolecie międzywojenne to okres odbudowy i rozbudowy Rymanowa i dalszego rozwoju gospodarczego, społecznego i kulturalnego miasta i okolicznych miejscowości. Nastąpił poważny rozwój działalności licznych organizacji i towarzystw polskich i żydowskich (Żydzi stanowili blisko 1/3 mieszkańców i w znacznej mierze utrzymywali w swych rękach handel i przemysł). Rozwój miasta brutalnie i tragicznie przerwały wydarzenia II wojny światowej. W wyniku walk z Niemcami część miasta legła w gruzach. W pobliżu Rymanowa okupant zorganizował obóz zagłady, w którym zginęło 10 tys. jeńców radzieckich, a także dokonał eksterminacji licznej w mieście ludności żydowskiej. W więzieniach i okolicznych miejscach straceń ginęli także rymanowianie

archiwum

2004

lato

jesień

zima

2005

wiosna

lato